Opa van Beeren was zo blij met zijn veertiende en laatste kind, dat hij door de feestvreugde vergat op tijd aangifte te doen. In alle officiële papieren is Greet op 17 januari 1923 geboren in plaats van op 16 januari.
Grandpa Van Beeren was so overjoyed with his fourteenth newborn, he forgot to register the birth due to the celebrations. In all official documents Greet’s birthday is January 17th. She was born on the 16th.
Ook Greet heeft haar leven lang gewerkt. In een “dienstje”, in een comestibles-zaak, restaurants, café’s en uiteindelijk bij Bet op de Zeedijk, (zoals nog meer familie van Bet, onder anderen zusters Alie en Truus, zwager Piet, nicht Cobie en haar man Ettore).
Bet’s youngest sister Greet worked her whole life. She was a maid, served in a delicatessen’s, in restaurants, bars and finally at her sister Bet’s bar on the Zeedijk (as did several other family members on and off, like sisters Alie and Truus, brother in law Piet, niece Cobie and her husband Ettore).
In de voetsporen van Bet
Toen Bet in de laatste jaren van haar leven geen zin meer had, stond Greet achter de bar en Bet zat op de hoek van de bar. Greet werkte hard en runde daarnaast het huishouden. Het was een zwaar leven en Bet was niet de makkelijkste werkgeefster. En aan de andere kant heeft Bet Greet ook wel eens geadviseerd de hele boel te verpachten en wat rustiger aan te doen. Zo is het niet gegaan.
The last years of her life Bet was getting tired and Greet would work the bar while Bet sat on a stool at the end of the bar. Greet worked hard and also took care of Bet. It was tough. Bet was no picknick as employer. On the other hand, Bet advised her youngest sister to have someone lease the bar and take it easy. That is not what happened.
Pikketanussie
Na de dood van Bet in 1967 zette Greet de zaak voort. Maar niet van harte in het begin. Ze zag op tegen de taak. Tot 1982, toen ze het café, door de drugsoverlast op de Zeedijk, sloot, heeft ze 15 jaar behoorlijk succesvol de eer hoog gehouden. Greet trok ook haar eigen publiek. En ze kon entertainen. Ze kon ook geweldig verhalen vertellen. Beroemd is haar act “Pikketanussie”, waarbij ze tijdens het lied speelde met een houten monnik die in een ton een enorme houten piemel verborg… Die doopte ze in een biertje tot algemeen genoegen. Greet kon ook zingen. Heel oude smartlappen wist ze woordelijk te vertolken.
After Bet’s death in 1967 Greet continued the bar. With heavy heart at first. She dreaded the task. Until the closure of the bar in 1982 due to drug problems in the area she had a successful period of 15 years of running the place. Greet drew her own crowd. She also was an entertainer. She was a great storyteller. Her act singing a “Pikketanussie” while playing with a wooden monk that was ‘dressed’ in a wooden barrel, hiding his enormous penis, which would be revealed and dipped into a beer was hilarious. She could sing too. She knew very old Amsterdam folk songs by heart.
"Als mijn gynaecoloog het goed vindt..."
“As soon as my gyneacologist approves!”
Het was de wens van Greet van Beeren dat het café weer eens open zou gaan en dat er niets zou veranderen. Alles zoals in de tijd van Bet. Vanaf 1982 heeft ze de zaak op slot gehad, maar wel werd er elke week gelapt, gelucht en gestofzuigd. En de kachel heeft steeds gebrand. Als Greet dat niet had gedaan, was er niet veel van het interieur overgebleven.
It was Greet’s wish the bar would re-open again, leaving everything intact, just like in Bet’s days. She closed the bar in 1982, but aired, dusted an vacuumed the place weekly. She also kept the heater going. Had she not done that, everything would have disintegrated.
In al die jaren dat het café gesloten was, heeft Greet natuurlijk vaker moeten antwoorden op de vraag: “Wanneer ga je nou weer open?”. Op den duur had ze een antwoord waarna verder geen vragen meer werden gesteld: -“Als mijn gynaecoloog het goed vindt!”.
In the many years the bar was closed Greet was often asked the question when she would re-open again. In the end she had the answer to end all further questions: “As soon as my gyneacologist approves!”
Replica van het café in het AmsterdamMuseum
Greet bij de opening van de replica van Café ’t Mandje in het AmsterdamMuseum – 1998
Toen Greet in 1997 benaderd werd door Annemarie de Wildt – conservator AmsterdamMusem, over het creëren van een replica van het café in het museum, was ze niet zomaar enthousiast. Misverstand: “Het wordt geen museum!”
Greet was er maar wat trots op toen de replica geopend werd.
Vooral bijzonder is de DVD die in de tentoonstelling draait, waarop Greet te zien is, vertellend over haar zuster Bet.
When in 1997 Greet was approached by Annemarie de Wildt – conservator AmsterdamMusem, about creating a replica of the café at the museum, she was not very enthousiatic at first. Misunderstanding: “It is not going to be a museum!”
Greet was very proud when the replica was finished.
The DVD that is playing at the exhibition, showing Greet talking about het sister Bet, is very special.
- Kolom bewerken
- Tekstbewerker bewerken
Greet van Beeren vertelt over haar zuster Bet. Deze film (1998) is gemaakt door het Amsterdam Museum en te bekijken in het nagebouwde café in het museum.
Greet van Beeren talks about her sister Bet. This film (1998) was made by the Amsterdam Museum and is shown in the exhibition of the bar’s replica at the museum. (English subtitles).
Foto Cor Jaring 1981 – Café ’t Mandje met vlnr Ludo Mallier, Diana van Laar, onbekenden
Greet runde het café 15 jaar, tot in 1982 de overlast op de Zeedijk door heroinehandel te groot werd. Aan het eind was ze alleen op de weekendavonden open, met haar nicht Diana achter de bar.
Toen ze het café sloot in 1982, was Greet in de zestig en zou zelf niet meer het café heropenen. Ze heeft in de loop der jaren met veel partijen om de tafel gezeten om heropening te bespreken. Brouwerijen, ontwikkelaars, café-eigenaren: Greet was heel secuur over met wie zin zee wilde. En bovendien, als ze het café zou verkopen, wie garandeerde haar dan, dat alles zou blijven zoals het was?
Greet ran the bar for 15 years before the heroin problems on the Zeedijk became too much. In the end she opened only on weekend nights, niece Diana behind the bar.
After she closed the bar in 1982 Greet was already in her sixties and would not re-open the bar herself. Over the years she met with various parties to discuss re-opening of the bar. Breweries, developers, bar owners: Greet was very particular about who she wanted to do business with. And also: if she sold the bar, who would guarantee her that everything would stay the same?
Greet verkocht het café aan haar nicht Diana, die de wens van tante Greet eerde, door inderdaad het café in oude staat te herstellen en na 26 jaar weer te heropenen.
Greet sold the bar to her niece Diana, who honoured her aunt’s wish by restoring the bar to it’s original state and re-opened it in 2008, after 26 years.
Misset Horeca, 24 aug 2007
20 augustus 2007 overleed Greet van Beeren.
Uitbaatster Greet van Beeren van het roemruchte café ’t Mandje aan de Amsterdamse Zeedijk is deze week op 84-jarige leeftijd overleden. Ze was de zus van kroeglegende Bet van Beeren, die het café veertig jaar lang gerund heeft.
Het beruchte café, één van de eerste in Nederland waar homostellen openlijk voor hun geaardheid uit konden komen, is al sinds 1982 gesloten en bevind zich nog altijd in dezelfde staat.
Bet begon de kroeg in 1927 en hield het tot ze stierf in 1967 vol. Daarna nam haar zus Greet het over, maar die kon na 15 jaar de overlast van junks niet meer aan, en sloot de deuren in 1982.
Het markante café speelt een hoofdrol in de musical Wat Zien Ik!?, en onlangs werd een boek over het leven van Bet in de kroeg gepresenteerd, die voor de gelegenheid weer even openging.
door Demian van der Reijden
